ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Ամե­նա­մե­ղա­վոր մար­դը, որ ու­նի մեղ­քի գի­տակ­ցու­թ­յուն, չի ցան­կա­նա մեղ­քե­րի մեջ մեռ­նել

Ամե­նա­մե­ղա­վոր մար­դը, որ ու­նի մեղ­քի գի­տակ­ցու­թ­յուն, չի ցան­կա­նա մեղ­քե­րի մեջ մեռ­նել
06.09.2019 | 00:06
«Ա­հա­վա­սիկ Ես դռան ա­ռաջ եմ և բա­խում եմ. ե­թե մե­կը ա­կանջ դնի Իմ ձայ­նին և բաց ա­նի դու­ռը, կմտ­նեմ նրա մոտ և կընթ­րեմ նրա հետ» (Հայտ. 3;20)
Քրիս­տոս մշ­տա­պես թա­կում է մեր սր­տի դռ­նե­րը, որ­պես­զի մեզ մե­ռե­լու­թյու­նից կյան­քի կո­չի և մաս­նա­կից դարձ­նի հոգևոր հա­վի­տե­նա­կան խրախ­ճան­քին Եր­կն­քի Ար­քա­յու­թյան մեջ:
Մենք ապ­րում ենք մեր կյան­քի ժա­մա­նա­կը, ինչ­պես ու­րիշ­ներ ապ­րել են նախ­կի­նում, և նրանց ան­ցյա­լի, լի­նե­լու­թյան մա­սին խո­սում են գե­րեզ­ման­նե­րը: Այժմ ապ­րե­լու մեր հերթն է, ժա­մա­նա­կը` կարճ ու ա­րա­գա­հոս: Աշ­խար­հի աղ­մուկ-ա­ղա­ղա­կի, բթաց­նող ձայ­նե­րի, ա­հա­սար­սուռ ար­հա­վիրք­նե­րի, փո­ղա­պաշ­տու­թյան ու փո­րա­պաշ­տու­թյան մեջ բթա­ցած` չենք էլ նկա­տում, թե ինչ­պես է անց­նում մեր կյան­քը, ան­գամ այն­քան ենք ամ­բար­տա­վան դար­ձել, որ գո­նե մի պահ չենք էլ մտա­ծում մեր հո­գու փր­կու­թյան մա­սին, ու այն­քան խլա­ցել, որ չենք լսում Աստ­ծո ձայ­նը: Նա թա­կու՛մ է մեր սր­տի դռ­նե­րը, Նա մեր խղ­ճի մի­ջո­ցով փոր­ձում է մեզ հետ պա­հել մեր մո­լո­րյալ ու կորս­տա­բեր ըն­թաց­քից, բայց մենք ա­սում ենք` ո՛չ: Նա ծն­վեց, որ­պես­զի ապ­րենք, մենք ա­սա­ցինք. «Քեզ չենք ճա­նա­չում»։ Նա բժշ­կեց մեզ, մենք ապ­տա­կե­ցինք Նրան մեր մեղ­քե­րով, Նա Ե­կե­ղե­ցի հիմ­նեց` որ­պես քա­վա­րան, մենք նա­խընտ­րե­ցինք հո­գե­կոր­ծան ա­կումբ­ներն ու խրախ­ճան­քը, վա­նե­ցինք Աստ­ծուն մեր մի­ջից, ըն­կանք ա­նօ­րի­նու­թյան գիր­կը, մեղ­քին մեղք ա­վե­լաց­նե­լով` ա­տե­լի ե­ղանք Աստ­ծուն և ցան­կա­լի` սա­տա­նա­յին: Ին­չու՞ ենք այս­քան չար ու շնա­ցող, ո՞վ կամ ի՞նչն է դր­դում մեզ լի­նե­լու այդ­քան վա­տը, և ին­չու՞ չենք ցան­կա­նում փոխ­վել: Ո­րով­հետև ծախ­վել ենք սա­տա­նա­յին և ու­րա­ցել բա­րու­թյուն ու բա­րիք ա­րա­րող Աստ­ծուն: Քրիս­տոս մեզ ձրի փր­կու­թյուն պարգևեց` Ին­քը վճա­րե­լով մեր պարտ­քե­րը, իսկ մենք մեր փր­կագն­ված հո­գին նո­րից ու նո­րից վաշ­խա­ռուի նման տա­լիս ենք օ­տա­րին և առ­նում ենք մեր տո­կոս­նե­րը` հա­վի­տե­նա­կան մահ և դա­տա­պար­տու­թյուն:
Ա­մե­նաան­հա­վատ մար­դը, որ ա­մեն տեղ, ա­մե­նուր քա­րո­զում է, թե Աստ­ված չկա, հան­կարծ նե­ղու­թյան պա­հին ա­ղո­թում է Աստ­ծուն և իր փր­կու­թյու­նը ո­րո­նում Եր­կն­քում: Մենք մաս ու բա­ժին ու­նենք Ա­րար­չից, ինչ­պես մեր զա­վակ­նե­րը` մե­զա­նից , և դա ա­ռա­վել հաս­տատ­վեց Քրիս­տո­սի Ծնն­դյամբ:
«Ե­թե չհա­վա­տաք, որ Ես Եմ, ձեր մեղ­քե­րի մեջ կմեռ­նեք» (Հովհ. 8;24): Ա­մե­նա­մե­ղա­վոր մար­դը, որ ու­նի մեղ­քի գի­տակ­ցու­թյուն, չի ցան­կա­նա մեղ­քե­րի մեջ մեռ­նել, բայց և չցան­կա­նա­լով` ար­հա­մար­հում է Աստ­ծո ա­մե­նօրհ­նյալ պատ­վի­րան­նե­րը և մնում խա­վա­րի մեջ: Ան­ցած դա­րի յո­թա­նա­սուն տա­րի­նե­րը հա­վա­տի հաս­տա­տու­թյան փոր­ձա­քար ե­ղան մեր ժո­ղովր­դի զա­վակ­նե­րի հա­մար, նրանք ­դա­դա­րե­ցին դե­պի Եր­կինք կար­կա­ռել ձեռ­քե­րը, լռե­ցին ա­ղո­թող բե­րան­նե­րը, դա­տարկ­վե­ցին ե­կե­ղե­ցի­նե­րը, բայց Աստ­ծո գո­յու­թյան մա­սին խո­սում էին ե­կե­ղե­ցու քա­րե­րը. «Ա­սում եմ ձեզ, որ ե­թե դրանք լռեն էլ, այդ քա­րե­րը կա­ղա­ղա­կեն» (Ղուկ.19; 40): Քա­րե­րը ա­ղա­ղա­կե­ցին, բայց մեր սր­տե­րը քա­րա­ցան, որ­պես­զի չլ­սենք դրանց ձայ­նը, որ խո­սում է մեր քա­րա­ցող սր­տի ու մեռ­նող խղ­ճի մի­ջո­ցով:
Հա­վատ­քը միա­վո­րող ուժ է ե­ղել մեր ազ­գի գո­յու­թյան հա­մար, և այ­սօր ան­փու­թո­րեն կամ անզ­գու­շո­րեն կորց­րել ենք այն, ի­րա­կա­նում` ինք­նա­կամ հրա­ժար­վել ենք նրա­նից:
Մենք չենք հա­վա­տում Խոս­քի խոստ­մա­նը. «Ձեզ որբ չե՛մ թող­նի, կգա՛մ ձեզ մոտ» (Հովհ 14;18): Թեև «Կգան օ­րեր, երբ Փե­սան նրան­ցից կվերց­վի, և նրանք սուգ կպա­հեն» (Մատթ. 9;15): Բայց «Ես պի­տի ա­ղա­չեմ Հո­րը, և Նա մի այլ Մխի­թա­րիչ պի­տի տա ձեզ, որ­պես­զի հա­վի­տյան ձեզ հետ բնակ­վի» (Հովհ. 14;16): Իսկ մենք մեր­ժում ենք Նրա Մխի­թա­րու­թյու­նը. մեզ ո՛չ հար­սա­նիք է պետք, ո՛չ փե­սա, ո՛չ սուգ, ո՛չ մխի­թա­րիչ:
Մի կյանք ենք ապ­րում, թո­ղեք` հան­գիստ, ան­դարդ, ան­հոգս ապ­րենք, մեզ այս­տեղ էլ վատ չեն կե­րակ­րում, և մենք ոչ մի տեղ չենք ու­զում գնալ. ճա­նա­պար­հը նեղ է, դու­ռը նեղ է, ճշ­մար­տու­թյու­նը` ան­հա­վա­տա­լի, կյան­քը` ան­հա­սա­նե­լի ու ա­նի­րա­կան: Աշ­խար­հը փո­փոխ­վում է, մենք էլ ստիպ­ված` հար­մար­վում: Մենք ինք­ներս ու­րիշ դռ­ներ ենք փնտ­րում և ու­րիշ ա­կանջ­ներ:
Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 1981

Մեկնաբանություններ